De verkiezingen zijn achter de rug

De stad verliest geleidelijk de bonte tooi die haar was aangemeten tijdens de verkiezingscampagne door de rivaliserende politici. Tot voor enkele dagen, uitgedost als een kleurige vogel, druk doende met een paringsdans, gaf de stad zich te kijk als een vitale en vrolijke bruid.

Haar burgers genoten, badend in een weldoend zonnetje tijdens deze prachtige nazomer, op de talrijke terrassen van een lavend drankje, terwijl ze druk speculeerden over de afloop van deze lokale verkiezingen.

Traditiegetrouw zou de stad zich na het vuurwerk, dat de kermisweek afsluit, in haar doffe winterveren hullen. Niets van dit alles evenwel in 2018! Een milde temperatuur, warme zonneschijn en de spanning van lokale verkiezingen, aangewakkerd door het nuttigen van een lokaal biertje, brachten de burgers opnieuw in de straat voor geanimeerde gesprekken en gewaagde voorspellingen over het uitzicht van het politieke spectrum na deze democratische krachtmeting.

Zalig was het zich na het tellen van de stemmen tussen de mensen te mengen op de druk bezochte terrassen voor de respectievelijke hoofdkwartieren van de partijen. Met veel animo werden de resultaten ontleed, becommentarieerd en soms zelfs met leuke tot absurde weetjes gekruid.

Ik kan me voorstellen dat op zulke ogenblikken er wezenlijk nauwelijks iets is veranderd sinds de tijden dat in het antieke Rome, voordat deze zich had opgewerkt tot wereldmacht, de stadsmagistraten werden gekozen. Waarschijnlijk zal het Forum Romanum toen ook een fraai uitzicht hebben geboden, waarbij de kandidaten kiezers aanspraken, aandacht poogden te trekken met bonte kleuren en stemmen ronselden met aantrekkelijke beloftes. Zo ook toen Charles Woeste zich in onze stede dringend uit de voeten moest maken om niet te worden gelyncht door een woedende volksmassa, zal de Markt er kakelbont hebben uitgezien.

De dag erna ligt Geraardsbergen er echter verlept bij. Met een electorale kater voor de verliezers en een pijnlijk gevoel van “lendemain de la veille” voor de winnaars, zijn de actoren uit het straatbeeld verdwenen, als waren ze opgeslokt in de buik van de stad.

Alleen de wekelijkse Maandagmarkt, als een klok die al 950 jaar eenmaal slaat per week en aldus de voortschrijdende tijd aangeeft, brengt leven in dit uitgedoofd oord.

Tot voor kort nochtans in het brandpunt van de belangstelling, heeft het edele metier van politicus daar nu plaats geruimd voor een opgewekte gilde van marktkramers. Gebraden kip met een extra zakje kruiden is vanaf nu weer dichter bij de burger dan het beheer van de stadsfinanciën, wollen sokken, vijf voor de prijs van vier, halen het weer moeiteloos op het al of niet creëren of afschaffen van parkeerplaatsen.

Ergens in het achterhoofd van de burger zindert de verkiezingsslag toch nog zachtjes na: nu weet hij het zeker en volgende keer zal hij zich absoluut niet meer laten doen, want als tijdens de komende legislatuur de zaken van de stad niet worden bestierd volgens de principes van zijn onmiskenbare wijsheid, zal hij voor iemand anders stemmen! Ondanks de ferme intentie zijn kloek besluit onverdroten te handhaven, beseft hij misschien niet dat gewichtiger zaken reeds om zijn aandacht vragen, te weten… met welke groente hij zijn gebraden kip gaat nuttigen.

Democratie is zonder enige twijfel de edelste en mildste bestuursvorm, gezien de mening van velen wordt samengebald in het woord van enkelen. Laten we haar dan ook koesteren als een dierbaar goed… of misschien toch maar witlof in afslag;-)

Filip van Trimpont,
voorzitter